evim

otuz bin yıllık bir iskeletin

omzuna konan sığıntı kuşundan medet dilediğim yer

bağı bostanı serin

karda kışta kavuran bir dağda

keşişliğe soyunduğum yer evim

ama bu yürek

alaca ve sert şaraplara teşne

bu yürek

kaldırıp atmıyor bu hafifmeşrep yazıyı başından

biri büyük bir boy aynası tutsa

koyduğum yerde bulamam aksimi

şimdi kim takdir edecek ezeli yok eden silgiyi

sarsak zihnim üstünde

kaç elem dolandı ayağıma bin yıldır

ekledim çıkardım

çarptım çıkardım

böldüm çıkardım

bahşedilen silgiyle yok ettim bin yılımı

inzivam bitip yere indiğimde

içerledim

unutabilecek kadar insan oluşuma

şimdi yolu bile olmayan evimi arıyorum

sığıntı kuşlarının öttüğü

o dağ nerede

keşişlerin öldüğü