baht olduran oymak kızı

susmayı bildi

gözünde büyütmedi kimseyi

kelimeleri heybetsiz kullandı

boş bir not bıraktı giderken komodinin üzerine

girişte kapalı yazan kapının çıkışı

çok bulunur bir yerde

görebilecek kudrette

kabul etti

söylendi de anladı biraz

ne çok sitem ettiğini

sızan her ışığa elini uzatışına

ilk çatlağı rahmi annesinin

nasıl ki unutmaz turuncusunu ağustosun

ve kokusunu defnenin, zakkumun

unutmadı her ışıktan doğmamayı ve

artık doğduğunu da

besledi, büyüttü ama

önce o oydu karganın gözünü

kendini kuşatan’ı tuttu

zihnini gölgeleyen bulutları serdi ayas denizi gibi

belledi artık

“başkalarının kılına dokunmayan, yürekten yaralayabilir onu”

​